Wednesday, August 21, 2013

आमची Chennai Expressची सवारी !!

 ३०० करोडची जागतिक कमाई, बहुतांश सगळे बॉक्स ऑफिस रेकॉर्ड्स ब्रेक..... ह्या बातम्या येत होत्याच, परंतु शाहरुख एवढ्या दिवसानी पुन्हा ऍक्शन मध्ये आणि रोहित शेट्टीचे दिग्दर्शन यामुळे चेन्नई एक्स्प्रेस पहायचा होताच, अनेकांनी सुचना केल्या रिव्युज सांगितले, अर्थात ते सगळे मिक्स होते, काही लोक म्हणत होते अगदी बकवास काही एकदा पाहण्याजोगा आणि काही मस्त !

काही म्हणा, पण २० तारखेला राखीपौर्णिमेनिमित्य २ तिकिटांवर १ तिकिट फ्री देण्याचा प्रमोशन फंडा आपल्याला फार आवडला... चला आजवर कोणत्यातरी सिनेमावाल्याने असे केले होते का सांगा बरं ? पब्लिक ला तर बरच आहे ना... ३ऱ्या  आठवड्यातला एखादा दिवस टाका ना असा पब्लिक च्या नावने करुन, सिनेमा पण चालेल आणि लोकं पण खुश !

तर मी ई-स्क्वेअर मध्ये हा सिनेमा पहायला गेलो, आज मातोश्रींसोबत जवळ जवळ १५-१६ वर्षांनी सिनेमा पाहण्याचा योग आला..इतर वेळी आई-बाबा वेगळे आणि आम्ही आमचे मित्रमंडळी असेच सिनेमे पाहत आलोय :)  !! तर सिनेमागृहात गेलो परंतु ई-स्व्केअर ने भलतीच निराशा केली हो, २ वेळा लाईट गेले, आणि सिनेमा रिळ ट्रिप झाले, आमचे २५ मिनिटे वाया....त्या मॅनेजर आणि त्याच्या सिनिअर मॅनेजरने माझी आणि बाकी लोक जमल्यावर आमची बरिच बोलणी खाल्ली !

सिनेमाची सुरुवातच हातात फावडे घेतलेल्या राहुल च्या एंट्रीने होते, आणि मग थेट सिनेमाच्या शेवटी तो सीन येतो.. मध्ये सगळा फ्लॅशबॅक आहे :) :)  दादाजींच्या मृत्युनंतर गोव्याला गंमत करायला जाणारा राहुलला आजी अस्थी विसर्जनासाठीची गळ घालते, आजीला फसवण्यासाठी ट्रेन मध्ये बसून पुढिल स्टेशनवर उतरून गोवा गाठायचा प्लॅन, पण उतरताना दिपिकाला दिलेला हात, ट्रेन उतरण्यापुर्वीच सुटणे त्यातून चेन्नईजवळच्या गावत पोचणे, तिथे दिपिकाच्या होणाऱ्या नवऱ्याशी फाईट ठरणे, मग तिथून पळून जाणे आणि इतर गमती जमती, मध्यंतरीच्या लपालपित दिपिकावर प्रेम उत्पन्न होणे आणि मग शेवटी दिपिकाच्या घरी जाउन तिच्या वडिलांसमोर त्या लग्न ठरवलेल्या माणसाशी मारामारी करून दिपिकाचे स्वयंवर  जिंकणे- हा सिनेमाचा गाभा.

मला तर DDLJ Returns पाहिल्यासारखा वाटला, अमरिशपुरीची जागा साउथ च्या डॉन ने घेतली होती, कुलजीत च्या ऐवजी ३ कुलजीत मिळून एक होतील असा रांगडा मनुष्य आहे आणि इथे शाहरुख चा गुरुर ललकारायला अनुपन खेर नसून त्याचे दिपिकावरील प्रेम आहे एवढाच काय तो बेसिक फरक...चित्रपट एकदा फुकट किंवा सिडीवर बघण्याच्या लायकिचा आहे, पण उणीवा खुप आहेत...आधी चांगल्या गोष्टी सांगतो मग उणीवा...

जमेची बाजू:
१) रोहीत शेट्टी स्टाईल गाड्यांच्या आणि आगीच्या करामती ठिक आहेत... उदा. गॅसस्टोव फेकल्यावर तो शाहरुखने चुकवणे पण मागिल टेबलावर तो पडून बॅकग्राउंडला प्रचंड आगिचे लोळ दाखवणे वगैरे. .. पण गाडिच्या चाकावर कोयता मारून गाडी पलटवणारा सीन म्हणजे XMen-Origins Wolverine ची कॉपी करण्याचा निष्फळ प्रयत्न वाटतो.
२) गाणी चांगली आहेत, निदान गुणगुणता येण्यासारखी तरी आहेत.
३) शाहरुखला काही काही वाक्यांत विनोदनिर्मीतीची चांगली संधी मिळाली आहे.
४) सिन सिनरी मस्त पिक्चराईझ केली आहे. कॅमेरा अँगल्स चा वापर प्रभावीपणे केलेला आहे.

आता उणीवा आणि चुका -->
१) साउथवरून पळून आलेली दिपिका गुंड मागे लागलेत म्हणून 'चेन्नई एक्स्प्रेस्' मागे कशी पळेल बरं >>?
२) त्या कोणत्याश्या गावात फक्त दिपिका, तिचा होणारा नवरा आणि एक शीख पोलिस इंस्पेक्टर ह्यांनाच हिंदी कळत असते... ??  हे पचवणे केवळ अशक्य आहे  !!
३) दिपिकाचा होणारा नवरा एवढा आडदांड घेतला आहे की शाहरुखने जादुटोणा केला तरी तो त्याला मारू शकणार नाही हे पाहताक्षाणी एखादे पोरं देखील ओळखेल... त्यामुळे ही कास्टिंग टोटल फेल !!


 ह्या सिनेमाचे जोरदार प्रमोशन चालू होते, रेडिओ मिरची वर तर डायरेक्ट शाहरुख खानच्या घरी नेण्याची स्पर्धा आयोजित केली होती, त्यासाठी चेन्नई स्टाइल मध्ये सजून जाणे आवश्यक होते, आम्ही प्रयत्न केला पण बहुदा कमी पडला....असो पण ते २-३ तास रेडिओ मिर्ची च्या ऑफिसमध्ये धमाल केली, स्टुडिओ पाहिला -वाढिव एक्स्पेक्टेशन्स मध्ये ओव्हरऑल दिवस चांगला गेला...
 आज नाही तर पुन्हा कधितरी... उम्मीद पे तो दुनिया कायम है  !!


--
आशुतोष दीक्षित.

Tuesday, July 23, 2013

वेताळ पंचविशी..(तिसरे वर्ष सरले)


वेताळ पंचविशी...   हा शब्द मी २५ ते ५० ह्या वयोगटासाठी वापरणार आहे हे तेव्हाच ठरवले जेव्हा वयाची २५ ओलांडून त्याला गद्धेपंचविशी असे नाव दिले  होते... वेताळ हा केवळ पिशाच्याधिपती नसून तो शिवगण देखिल मानला जातो... त्यामुळे त्याच्या असीम ताकदीच्या प्रेरणेने पुढील आयुष्यात बेदम काम करायचे, PARTY HARD...WORK HARDER ह्या हिशेबाने पहिली २५ झक मारतील अशी आगेकूच करायची आणि वाटेत जे चांगले दिसेल ते घ्यायचे ह्या ओढीने  आणि वेताळाच्या प्रतीक्षेत मी तिसरे वर्ष सर केले आहे....

गेली २८ वर्षे (आधीची अजाणती वर्षे सोडली तरी निदान गेली २३ वर्षे) माझा वाढदिवस म्हणजे घरात भरपूर दंगा हे समीकरणच झाले आहे.
खूप लहान होतो तेव्हा सगळे आठवत असे नाही, पण फोटो पाहून लक्षात येते की आई-बाबांनी सगळ्यांना बोलवलेले असायचे माझ्या  वाढदिवसाला. थोडा मोठा झाल्यावर मीच आवर्जून सांगायला लागलो. तेव्हाचे कारण काही वेगळे होते, तेव्हा सदिच्छांपेक्षा गिफ्ट्स/भेटवस्तूच्या पिशव्यांवरून वाढदिवसाची गोडी मोजली जायची .... आणि खरी मजा तर ती मिळालेली गिफ्ट्स त्याच दिवशी रात्री उघडून बघण्यात असायची हे वेगळे सांगायला नकोच,  त्याच काळात शाळेत चॉकलेट्स ची पिशवी  घेऊन   वह्यांवर लावायचे स्टिकर्स किंवा पट्टी,मागे खोडरबर असलेली पेन्सिल आणि शार्पनर चा सेट, किंवा फार कशाला दोन्ही बाजूने उघडता येणारी  प्लॅस्टिकची कंपासपेटी असे काही ना काही पोरांना वाटायचे .
त्यामध्ये मोठी गंमत होती, आपल्या खास दोस्ताला आपल्या मागे चॉकलेट्स ची पिशवी धरून फिरवायचे आणि सगळ्यांना वाटून झाली की शेवट उरलेली आपण स्वतः आणि ते एक दोन खास दोस्त मिळून डबल-ट्रिपल संपवायची पण मग महाविद्यालयात आलो आणि त्या चॉकलेटच्या पिशवीचाही चार्म गेला, आणि वाढदिवसाच्या ट्रीट ची जागा घेतली ती 'अण्णा ' च्या वडापाव, फ्रायम्स पॅकेट आणि चहा ने   - खास दोस्त इथेही होते... फरक फक्त एवढाच होता की येथे फक्त आणि फक्त खास दोस्त'च होते. छोट्या शाळेतल्या सारखी सगळ्या वर्गाची  गर्दी  उरली नाही.

कॉलेजमध्ये मग ह्याच संस्कृतीने तग धरला... बदलली ती  फक्त 'ट्रीट' ची पद्धत, त्या वेळेपर्यंत मॅकडी(म्हणजे मॅकडोनाल्ड्स) आणि पिझ्झा हट, चैतन्य पराठा आदी मंडळी आमच्या त्यांच्या ऍड्व्हर्टाईझिंग स्टंटबाजीमुळे आमच्या आवाक्यात आली होती. त्यामुळे आमचा कंपू ह्या नवा विदेशी/इंग्रजी साज चढवलेल्या कट्ट्यांकडे वळू लागला...ह्या आणि ह्यासोबतच  'वीर दा ढाबा','पंजाबी ढाबा' आणि अजून अनेक नवीन कट्ट्यांनी  आमच्या खवैयेगीरीच्या ज्ञानात भर घातली.

कॉलेज संपून नोकऱ्या लागल्यावर देखील वरील ठिकाणांतील ५०% कट्ट्यांशी इमान राखून आहोत , बाकीचे काही काळाच्या पडद्याआड गेले तर काहींना आम्ही आमच्या चाकोरीबाहेर ढकलले.. पण आता मात्र दिवसाचे सगळे तास हातातल्या  मोबाईल, I-पॅड, इ. ला बांधले गेले असल्याने जमायला हवे तसे भेटायला जमत नाही, ऑफिसवाल्यांना पार्टी म्हटले की दारू व्यतिरिक्त आणखी काही दिसत नाही, त्यामुळे पार्टी रंगत जाण्याऐवजी झिंगत जाते... मग कसलं शेअरिंग आणि कसलं काय !
नाईलाज म्हणून मग आपण स्वतः पिणारे नसलो तरी असल्या पार्ट्यांना हजेरी लावून 'अटेंडस' मार्क  करून यावे लागते. (प्यायलाच पाहिजे असे काही नाही, पण अटेंडंस पाहिजे नाहीतर तुम्ही सोशल नाहीत म्हणे ! )

परंतु कॉलेजपासून ते आजपर्यंत माझ्या घरी  आवर्जून येणाऱ्या माझ्या ४-५ मित्रांना आणि आणि त्यांच्या 'कुटुंबांना' अनेक धन्यवाद..

 मित्रांनो तुम्ही येता ते तास दीड तास अगदी आनंदात जातात   असेच येत चला.... !

आज वयाची २८शी ओलांडल्यावर सरलेले सगळे वाढदिवस आठवले... प्रत्येक वाढदिवसाला काही ना काही स्पेशल होते, शाळेत असताना बाबांकडून मिळालेला व्हिडियोगेम असो किंवा कॉलेजमध्ये मित्र-मैत्रिणींकडून मिळालेली खास चीजवस्तू असो, नोकरीत बॉस आणि कलिग्स कडून मिळणारा पार्टी वेअर टीशर्ट असो, किंवा मग लाइफस्टाइल किंवा शॉपर्सस्टॉप वगैरेंची व्हाऊचर्स असो. हे सगळे दृश्यं स्वरूपातील 'GAINs' म्हणता येतील. पण त्या पलीकडेदेखील दरवर्षी होणारी भावनिक, वैचारिक वाढ -  सांस्कृतिक प्रगल्भता, दर २ महिन्यांतून घेतली/वाचली जाणारी पुस्तके जाणारी पुस्तके, कळत-नकळत  समोरच्याच्या चांगल्या गुणांमुळे ते शिकून घेण्याची जिद्द,  अडल्या माणसाला शक्य तेवढी मदत करण्याची प्रवृती, आणि आजवरच्या काळात माझ्या आर्थिक, नैतिक, सामाजिक, राजकीय, अश्या अनेक पैलूंनी  माझ्या शिक्षणात भर घालणाऱ्या प्रत्येकाचे चेहरे आजही मनाच्या पडद्यावर तरळून जातात.


सिग्नलला भर पावसात गाडी बंद पडलेल्या शेजारी बायको बसलेली आणि मागे असंख्य हॉर्न वाजवणारे, बोंबा मारणाऱ्या लोकांमुळे 'सॉरी सॉरी' म्हणत भांबावलेल्या माणसाला मी माझी बाइक साइडला लावून गाडीला धक्का मारून दिला. गाडी चालू झाल्यावर पावसात पूर्णं भिजत खाली उतरून त्याने कृतज्ञतेने म्हटलेल्या एका 'थँक्यु', व अशा एक ना अनेक क्षणांमुळेमला वेताळ पंचविशीतील एक वर्ष कारणी लागल्यासारखे वाटते.

आज सकाळी सकाळी बायकोने २८ उकडीच्या मोदकांचे तबक समोर ठेवले  (अत्यंत कलात्मक पद्धतीने बनवल्याबद्दल माझ्या मावशीचे आभार),
आईने औक्षण केले आणि एक सोनेरी कडांचे पाकीट हातात ठेवले,

आजीने देखील विचारले - मी काय देऊ बाबा तुला ? काहीतरी देणारच, पण त्यातल्या त्यात ज्याची गरज आहे आणि जे हवेसे वाटते ते द्यावे, निदान केक तरी देते मी.

  
मी म्हणालो - 'तुम्हा सर्वांचे आशीर्वाद आहेतच, ते तसेच राहू द्या, वेताळ भेटेलाच तर त्याच्याकडून आयुष्यातली ही वर्षे परत मागून घेताना कामी येतील" !!

Thursday, June 6, 2013

रेडिओ सिटी ब्लु-कार्पेट-प्रीमियर - झपाटलेला-२ in 3D !!

रेडिओ सिटी ९१.१ च्या एका स्पर्धेत जिंकल्यावर त्यांच्या ऑफिसमधून फोन आला, 'तुमचे 'झपाटलेला-२ 3D चे ब्लु-कार्पेट-प्रीमियर पासेस ठेवलेले आहेत, ते ऑफिसमधून घेऊन जा' !

फोन ठेवल्यावर माझ्या तोंडून पहिले शब्द बाहेर पडले ते म्हणजे - 'आँम फट्ट स्वाःहहा... " !

तात्या विंचू, कुबड्या खवीस, हवालदार १००, टकलू हैवान, कवट्या महाकाळ, हि सगळी कॅरॅक्टर्स आपल्याला परिचित करून देणारे इंस्पेक्टर महेश जाधव! सगळा कंपू मस्त जमून आला असणार, 'झपाटलेला' माझ्या लहानपणी आलेला चित्रपट आम्ही मित्रांनी अनेकदा पुन्हा पुन्हा पाहिला, त्याचा हिंदी डब 'खिलॉना बना खलनायक'ची देखील पारायणे झाली  पण प्रत्येक वेळी 'महेश कोठारेंचा चित्रपट' म्हटल्यावर मला नेहमीच थोडा 'ज्यादा' INTEREST असतो.

रेडिओ सिटीला अनेक धन्यवाद देऊन पासेस घेऊन आलो, संधाकाळचा शो होता, १ तास आधीच थेटरवर पोचलो - अक्षरशः तिकिट खिडकीपासूनच 'ब्लु कार्पेट' घातलेले होते, फुग्यांची आरास केलेली होती, ठिकठिकाणी वेलकम/रेडिओ सिटी/झपाटलेला२ चे बॅनर्स लावलेले होते.

 'सिनेमाच्या प्रीमियर' बद्दल बोलताना वपु काळे असं म्हणतात, की "वातावरण किती छान असतं सांगू, सगळीकडे फुगे सोडलेले असतात, माळा लावलेल्या असतात, कुंद-फुंद वातावरण झालेलं असतं - इतकं की समजा आपण कधी तिथे गेलो - पाहुणे म्हणून... तर आपण आपला 'बेसिक पे' विसरायचा असतो किंवा 'दोन खोल्यांचा संसार' ! पण हा प्रीमियर पाहताना ह्या दोन्हीपैकी एकही गोष्ट विसरायला न लावण्याबद्दल आम्ही रेडिओ सिटी ९१.१ FM चे आभारी आहोत  . आजकाल मोबाईल मुळे घरात, ऑफिस-कॅब मध्ये, सगळीकडे  बहुदा हेडफोन्सवर रेडिओ सिटी ऐकत असतोच, त्यात RJ'च्या  धमाल गप्पा गाणी आणि काँटेस्ट म्हटल्यावर तर अजून MOTIVATION मिळते !!

सिमेनागृहात गेल्या गेल्या एरवी येतो तसा रूम फ्रेशनर चा वास येण्याऐवजी गुलाबपाणी आणि अत्तराचा सुगंध आल्यावरच मला 'मराठी चित्रपटाच्या प्रीमियरचा' FEEL आला आणि ह्या सांस्कृतिक फरकामुळे विलक्षण आनंद झाला ! प्रीमियर म्हटलं की स्टारकास्ट आली, पाहुणे आले, धमाल धिंगाणा असतो सगळा.... संपूर्ण टीम प्रेक्षकांशी दिलखुलास बोलते
RJ लोक अत्यंत हुशारीने त्यांना बोलते देखिल करतात.  RJ शोनाली ने रेडिओ सिटीकडून पुढाकार घेऊन पात्रांचा परिचय करून दिला, त्यासोबतच 'MOST AWAITED FILM' चे ऍवॉर्ड मिळाल्याचे ANNOUNCE केल्याने सगळ्यांनी स्टेज वरच्या सगळ्या टीम चे टाळ्या-शिट्या वाजवून अभिनंदन केले. चित्रपट संपल्यावर देखिल STARs,RJ's ला भेटण्यासाठी झुंबड होती. सगळे लोक अतिशय आनंदाने फोटो,सह्या आणि प्रेक्षकांच्या अभिवादनाला मान देत होते.





सिनेमा एकदा पाहायला उत्तम आहे,

सुरुवातीलाच लक्षाला दिलेली श्रद्धांजली पाहून चटकन झपाटलेला-१ ची आठवण होते,
त्याचे 'महेश.. महेश.. ' ओरडणे आजही तेवढेच भारी वाटते !

बहुदा सगळी तीच पात्रे  परंतु नव्या ढंगाने दाखवून चित्रपटाची गोडी वाढवली आहे,  कुबड्या खवीस - बदलला आहे, हवालदार १०० ने रखवालदाराची भूमिका मस्त रंगवली आहे ...   बाबा चमत्कार,विजय चव्हाण अर्थात तुक्या हवालदार (आता इंस्पेक्टर झालाय),  ३D इफेक्टमुळे उडणारी वटवाघुळे, रक्ताचे थेंब, फुलपाखरे, बर्फाचा गोळा, ह्यांचे ऍनिमेशन मस्त जमले आहे ! आदिनाथ कोठारे लक्षाच्या मुलाचा रोल करत असल्याने Comparison तर होतेच परंतु त्याने त्याचा प्रयत्न चांगला केला आहे, बाकी  झपाटलेला १ च्या तुलनेत आवडी आणि गौरी च्या ऐवजी घेतलेल्या सोनाली कुलकर्णी  आणि सई ताम्हणकरला जास्त SCOPE नाही, प्रेमप्रकरणे नीटशी रंगवली गेली   नाहीत, गाणी ठीक-ठाक आहेत. लक्षात राहिली नाही तरी तेवढ्यापुरता ताल धरला जातोच. मकरंद अनासपुरे ने बोलक्या बाहुल्यांचा खेळ दाखवून धमाल केली आहे !


ह्या वेळी बाहुल्याच्या जास्त करामती नसल्या तरी तो रस्ता क्रॉस करताना, व्हॅनमध्ये,बॅगांमागून उडी मारताना मस्त वाटते ! चित्रपट संपताना पुन्हा एक ओपन लिंक ठेवलेली आहे - तात्याविंचू चे मुंडके महेश च्या गाडीखाली पडलेले असते आणि तिथे कोणाचे लक्ष जात नाही - त्यामुळे झपाटलेला३ येण्याची शक्यता नाकारता येत नाही.... पण Compare  न करता एकदा पाहायला 'छान एंटरटेनमेंट आहे.

असो, ओव्हरऑल आमची संध्याकाळ एकदम 'सुखात' गेली  .


रेडिओ सिटीच्या घोषणेप्रमाणे ते इथून पुढे अनेक ब्लु-कार्पेट दाखवण्याचा प्रयत्न करणार आहेत, आम्ही पुन्हा जिंकण्याचा कसोशीने प्रयत्न करू..   सोबत एवढेच म्हणेन की,   
LONG LIVE RADIO CITI 91.1 FM !!  
&  LONG LIVE BLUE CARPET !! ----> आँम फट्ट स्वाःहहा. !!

Friday, May 31, 2013

आमच्या वेळी असं नव्हतं.....(असे सुपर-हीरोज !)

'आमच्या वेळी असं नव्हतं ' हे वाक्य मी अत्यंत Positively उद्गारत आहे.....


माझ्या लहानपणी मी सूपरमॅन, स्पायडरमॅन, बॅटमॅन, इ. इ. सुपर हीरोज पाहत मोठा झालो...
तेव्हा सूपरहीरो ची व्याख्या ही ह्या 'मॅन' लोकांच्या वागणुकीएवढीच मर्यादित होती, आपला इंडियन सूपरहीरो - हनुमान (सोसायटीतली काही मुले हनुमॅन म्हणायची) होता पण हनुमानाला एवढे ग्लॅमर दिले गेले नाही, रामानंदसागर यांच्या रामायणात हनुमानाला बच्चेकंपनीला भुरळ पडेल असा त्याचा संपूर्ण रोल किंवा त्याची पूर्णं ताकद दाखवणे जमले नाही....

 किंबहुना त्याचा संदर्भ रामायणापलीकडे कधी वापरलाच गेला नाही, त्यामुळे हा पराक्रमी सूपरहीरो साईडट्रॅक ला गेला.. आता आताच्या काळात ऍनिमेटेड रामायण सिरीज किंवा बाल हनुमान ने मात्र हनुमानाला भरपूर प्रसिद्ध केले....

आणि अगदी अलीकडे आलेल्या भयपटांमधील (१९२०, फुंक वगैरे) मारुतीरायाच्या चमत्काराने तर भल्या भल्यांना त्याचा भक्त बनवले !!

सांगायचा मुद्दा काय, तर आमच्या लहानपणी सूपरहीरो होते ते म्हणजे पाश्चात्त्यांचे'च , आणि आठवतो तो म्हणजे पॉपॉय-द सेलर मॅन !!
- अंगकाठीने अगदी सामान्य असलेला हा माणूस डबाभर स्पिनीच (पालक) खाल्ल्यावर जो काही पैलवान व्हायचा की बास रे बास... दंडात ज्वालामुखी काय फुटायचे, छातीची लोखंडी तटबंदी काय, हाताचा हातोडा काय... म्हणजे एकंदरीत कमालच करायचा तो, त्या नादात आम्ही पण एक दोन वेळा स्पिनीच चा पाला खाऊन पाहिला... पण तसे काहीच झाले नाही !

गेल्या ५-६ वर्षात परिस्थिती एवढी बदलली आहे की, श्रीकृष्ण-बलराम, छोटा-भीम ह्या लोकांनी छोट्या पडद्यातून घरी प्रवेश कधी केला आणि ह्या पन्नाशी गाठलेल्या सुपरहिरोंना मागे कधी टाकले कळलेच नाही... आणि इंडियन-सूपरहीरो ह्या टायटल खाली त्यांना जबरदस्त प्रसिद्धी मिळाली.


श्रीकृष्ण आधीपासून लोकप्रिय होताच, त्यात त्याचे ऍनिमेटेड मोहक रूप, अगाध लीला हे सगळे मनाला एकदम भावले ! मध्यंतरी पांडवाज हि अनिमेटेड सिरिज सुद्धा छान काढली होती, त्यामध्ये असलेले श्रीकृष्णाचा अवतार तर खूपच छान होता,.

छोटा भीम ह्या कॅरेक्टरने तर बच्चेकंपनीत अक्षरशः: कमाल केली आहे ! माझी भाची, पुतण्या, आमच्या लेन मध्ये राहणारी चील्ली पिल्ली सगळेच फॅन आहेत ह्या छोटा भीम चे....
 
कपाळावर नाम(गंध) लावलेला, गळ्यात एक माळ, हाता पायांत वाळे, आणि केवळ केशरी रंगाची धोती घालणारा, लड्डू खाऊन असीम ताकद येणारा भीम आणि त्याचे सहकारी खूपच कमी वेळात भारताच्या कानाकोपऱ्यात पोचले....आधी फक्त इंग्रजी मध्ये येणारी सिरियल बहुदा आता सर्व भारतीय भाषांमध्ये प्रसारित होत आहे. पोगो वर बहुदा दिवसातले २४ पैकी १८ तास छोटा-भीम साठी राखीव असावेत. 'तेनाली रामा' ची फक्त पुस्तके किंवा एखादीच टीव्ही सीरियल(खरी खुरी माणसे असणारी) पेक्षा , 'Tales ऑफ TENALI RAMAN' ह्या कार्टून सिरिजने तेनालीची उपजत बुद्धी ही कधीकधी सूपरहीरोच्याही पुढे जाते हे सर्बषृत केले... !


परवाचीच गोष्ट, मी "छोटा-भीम - थोर्न ऑफ बाली " हा ऍनिमेटेड चित्रपट पाहिला, एकतर रेडिओ वन कडून मिळालेली तिकिटे १० तारखेच्या आत वापरणे भाग होते, आणि त्यासोबत दुसरे लागलेले चित्रपट म्हणजे डोक्याला शॉट होते ! म्हणून हाच नक्की करून पाहिला... :D त्यात त्यांनी बाली बेटांवरील कहाणी दाखवली आहे, रंगडा राक्षसिणीच्या जाळ्यात अडकलेली बाली बेटे, बराँड नावाचा सिंहरूपी देव सोडवतो, परंतु ती राक्षसीण पुन्हा जन्माला येऊन विनाशाच्या तयारीत असताना छोटाभीम आणि गँग बालीच्या राजकुमारासोबत तिचा वध करतात, माणसाच्या आतला आवाज, मन, चांगले काम करण्याची प्रेरणा म्हणजेच तो बराँड नावाचा सिंहरूपी देव हा साक्षात्कार करून सिनेमा संपतो.. अर्थात मोठे झाल्यावर हा सिनेमा पाहणे ही वेगळी बाब असू शकते कारण तोवर आपल्या विचारसरणीत जमीन अस्मानाचा फरक पडतो !!


ह्या चित्रपटात भीम लांडग्यांना मारताना, गुंडांशी लढताना, आणि राजपुत्राशी शर्यत करताना सिनेमा हॉल मधली मुले इतकी Cheer-up करत होती की सगळे सभागृह दणाणून गेले होते.


फिरंगी सूपरहीरो मध्ये पण थोडा बदल झालेला दिसतो, अलीकडच्या काळात आलेली चायनीज पोकेमॉन आणि डोरेमॉन पण बरेच प्रसिद्ध झालेत... बेन-टेन पण जोडीला आहेच... ! तरीही ह्या इंडियन सूपरहीरोज ला कॉम्पिटिशन देणे सोपे नाही, कारण ह्या लोकांनी अल्पावधीतच आपले स्थान बळकट केले आहे, आणि आता तर हे सगळे स्कूल-बॅग, कंपॉसपेटी,कपडे, टोप्या सगळ्यांवर दिसू लागले आहेत...अजून चितळे/काका हलवाई/जोशी/ देसाई वगैरे मंडळींनी आपल्याकडचे लाडू , काहीतरी ऍडिशन करून 'छोटा-भीम चे लड्डू; म्हणून विकायला काढले नाहीत हे नवल आहे !


मला ह्याचा खूप आनंद झाला की जे आपले म्हणता येतील असे सूपरहीरो माझ्यावेळी नव्हते, ते आत्ताच्या लहानग्यांना सहज उपलब्ध आहे, फक्त देशी-विदेशी चा वाद नाही, पण जे आपल्याकडे आहे ते सोडून उगीच कशाला ना पळत्यापाठी ?




-
आशुतोष दीक्षित

Thursday, May 30, 2013

माझा GM Diet plan !!


सारसबागेत जाताना १०-१५ पायऱ्या उतरून गेल्यावर एक माणूस बसतो....थोडासा कमी vison किंवा अंध म्हणू शकतो, तो फुकट भिक मागून पोट भरण्याऐवजी समोर एक वजन काटा ठेवून शेजारी एक कटोरा  ठेवतो.... 

मी सिग्नलला येणाऱ्या भिकाऱ्याला आजवर कधी भीक दिलेली नाही, हात पाय धड असताना भिक मागणारे म्हणजे केवळ सवयीचे गुलाम आहेत.... हां, आता माझी गाडी एखाद्याने फडका मारून मग हात पुढे केला असेल तर तो मनुष्य १० ची नोट देखील घेउन जातो....सन्मानाने....... असो !

तर,  
मी त्या माणसाकडे नेहमीच वजन करतो, मला अगदी माझे वजन तोंडपाठ असले तरीही..... २ रुपयांत केलेल्या त्या वजनामुळे त्या माणसाच्या चेहऱ्यावर येणारा किलोभर आनंद मला जास्त motivate करतो !

पण मागील आठवड्यात जेंव्हा स्वतःचे वजन ७५ च्या पुढे गेलेले दिसले तेंव्हा मात्र मी जरा सिरियस झालो, तो काटा कदाचित खराब समजून घरी आल्यावर घरच्या वजनकाट्यावर वजन करून बघितले तरी तोच रिझल्ट !!  

मग मात्र ठरवलेच, आणि 'झटपट करोडपती व्हा' हे पुस्तक वाचून करोडपती होण्याची स्वप्ने पाहणाऱ्यांप्रमाणे, मी देखील इंटरनेटवरून 'झटपट वजन घटवा' योजनांचा शोध घेतला,आणि त्यातला सर्वाधिक लोकप्रिय GM Diet plan मिळवला.

सर्व फोकस खाण्यावर'च असल्यामुळे एकंदरित पाहून ७ दिवसांचा हा प्लॅन खरचं खडतर वाटला, पण स्वतःवर किती ताबा आहे ते पाहावे म्हणून हा प्लॅन चालू केला... अनेकांनी ह्याच्या साइड-इफेक्टस बाबतही सुनावले,पण मला काय कायम ही पद्धत अंगिकारायची नाहिये....
फक्त एकदा पाहावे करून ! 

आठवड्याभरात अनेका बाबी लक्षात आल्या, आपण दिवसभर किती चरत असतो ते देखिल पहिल्या २ दिवसांतच समजले...७व्या दिवसाच्या शेवटी मी २.५ किलो वजन घटवण्यात यशस्वी झालो...   माझी निरिक्षणे खालीलप्रमाणे,

१) हा प्लॅन पुर्णत: खाण्यापिण्यावर अवलंबून आहे, परंतु त्या जोडिला थोडा लाईट व्यायाम देखील केला पाहिजे ! मी स्वतः ३ किलोमीटर ब्रिस्क वॉक घेत होतो रोज !

२) ह्या प्लॅन मुळे तुम्हाला फक्त 'फॅट रिडक्शन' मिळत नाही तर  'मास रिडक्शन होते' - म्हणजे अतिरिक्त चरबीसोबत तुमचे स्नायू देखील त्यामुळे फक्त पोट कमी होईल हा गैरसमज बाळगू नका !

३) हेवी वर्क-आऊट शक्यतो टाळा, कारण आपल्या बॉडी ला सगळे प्रोटिन-मिनिरल्स मिळत असताना GYM करणे वेगळे आणि डाएट प्लॅन चालू असताना वेगळे .... ह्या प्लॅन मध्ये अगदी लाईट व्यायाम करा जेणेकरून muscle pull, broken tissue   सारखे प्रॉब्लेम्स येणार नाहीत आणि तुम्ही फिट रहाल !

४) वजनाची दररोज रिडिंग्स घ्या,३ ऱ्या दिवसानंतर नीट फरक जाणवेल.

५) इतर वेळीही, ह्या डाएट प्लॅन चे पहिले २ दिवस (फक्त फळे, आणि फक्त भाज्या) हे तुम्ही दर महिन्यातून एकदा करू शकता, त्याने तुमची यथोत्चित शरिरशुद्धी होऊ शकेल....



टीपः    मी डॉक्टर नव्हे, किंवा तज्ञ तर मुळीच नाही, त्यामुळे वरिल बाबी ह्या संपुर्णपणे माझ्या अनुभवावरून लिहिलेल्या आहेत, कृपया त्या तुम्ही तुमच्या जबाबदारीवर TRY करा, प्रत्येक माणसाला वेगळे रिझल्ट मिळू शकतात..... उगीच मागाहून तक्रार ऐकून घेतली जाणार नाही .... किंबहुना ह्यावरून आकांडतांडाव किंवा आगाऊपणा केल्यास  अपमान केला जाईल   



ऑल द बेस्ट !!!
:)
ASHUTOSH DIXIT



Friday, March 29, 2013

चित्रपट परीक्षण :: "मेरे डॅड कि मारुती"

रेडीओ वन कडून फुकट मिळालेल्या पासेसचा वापरण्याचा आजचा शेवटचा दिवस असल्याने 'आत्मा' आणि 'मेरे डॅड की मारुती' ह्या दोन्ही चित्रपटांपैकी एक पहायचा नक्की केले होते ! आत्मा मधील भूत खुपच रटाळ आहे असे तिकिट काउंटरवरच्या मुलाने सांगून मला ते तिकिट घेण्यापासून वाचवले, मग अस्मादिकांनी BLIND FOLDED म्हणतात तसा - मेरे डॅड की मारुती ह्या नवोदित कलाकारांच्या अभिनयावर बेतलेल्या चित्रपटावर सट्टा लावला.... ! ( म्हणजे तिकिट घेतले)
टिव्ही वर 'बडे अच्छे लगते है' फेम राम कपूर आणि त्याच्या वात्रट पोराचे ट्रेलर्स पाहून थोडी कल्पना आली होती, परंतु प्रत्यक्षात चित्रपट पाहिल्यावर मात्र 'आत्मा' च्या ऐवजी हा चित्रपट निवडल्याबद्दल माझे मलाच बरे वाटले,


राम कपुर उर्फ 'तेज' हा एक व्यावसायिक आपल्या पोरावर कायम उखडून असतो, आपली सगळी पुण्याई पोरगं कॉलेजमध्ये टाईमपास करून उधळणार असे त्याला वाटत असते, मारूती ८०० पासून सुरुवात करून , मग स्विफ्ट घेऊन मारुतीच्या प्रेमात पडलेला राम कपूर स्वतःच्या मुलीला लग्नात नवीन मारुती इर्टिगा गाडी गिफ्ट देण्याचे ठरवून ४-५ दिवस आधी गाडी घरी आणतो - घरात लग्नाची तयारी चालूच असते - त्याचा पोरगा समीर हा कॉलेजमधल्या अत्यंत हॉट अश्या जॅझलीन नावाच्या पोरीला इंप्रेस करण्यासाठी ती नवीन आलेली गाडी कशीबशी बाहेर काढून पार्टीला जातो, तिथे एक गाणे गाउन हिरॉइनला परत घरी सोडून पुन्हा पब मध्ये पिण्यासाठी जातो, तिथे निम्म्या टाईट अवस्थेत वॅले च्या ऐवजी एका दुसऱ्यालाच गाडीची किल्ली देतो ! तो मनुष्य अगदी लॉलिपॉप सारखी हातात आलेल्या गाडीतून तिथल्याच पब बाहेर फिरणाऱ्या एका पोरीला ड्राइव्ह वर फिरवण्यासाठी जातो परंतु मध्येच पोलिस दिसल्याने तो गाडीतून पलायन करतो.. गाडी तशीच सोडुन, पोलिसही पोरीला स्टेशनवर नेतो परंतु ती गाडी हलवून नेण्याची तसदी घेत नाही !


इकडे समीर पब मधून बाहेर आल्यावर गाडी नाही पाहून शॉक होतो, तिथे थोडी बाचाबाची होउन कसाबसा गाडी शोधायला बाहेर पडतो, मग गाडी हरवल्यामुळे आणि 'बा' ची भीती बाळगून थोडी बनवाबनवी करतो - म्हणजे सेम टु सेम चोरीची गाडी विकत घेण्याचा प्रयत्न, शो-रुम मध्ये जाउन टेस्ट ड्राईव्ह ची गाडी तासभर आपल्या घरी लावणे, त्याच मॉडेलची गाडी भाड्याने घेणे वगैरे... त्यामध्ये कशी मजा होते, कोण कोण कॅरेक्टरस समोर येतात, समीर कसा अडचणीत सापडतो, त्याची ती हॉट मैत्रीण आणि जिवलग मित्र त्याची मदत कशी करते, आणि ह्या गाडी च्या प्रॉब्लेम पायी पोलिस, लग्नमंडप, बाप-पोरगा, जिजु-साला, बहीण-भाऊ, प्रेमीका-प्रेमी, मित्र-बित्र ह्या सगळ्या नात्यांचा आढावा घेत गोड शेवट करत चित्रपट संपतो.

संपुर्ण चित्रपटात त्याचा खास मित्र म्हणून वावरणारा गट्टू चांगलाच लक्षात राहतो ! रवी-किशनचा छोटासा रोल चांगला आहे ! राम कपूर कॉमेडी रोलमध्ये छान वावरला आहे, त्याचे आणि समीरचे चुरचुरीत संवाद आणि खास पंजाबी टच आपल्याला हसवतो, संपुर्ण चित्रपटात थोड्या थोड्या कालावधीनंतर 'पंजाबीयाँदी बॅटरी चार्जड रेहती है' ह्या गाण्याचा बॅकग्राउंड व्हॉइस चित्रपटाचा वेग कायम ठेवण्यात मदत करतो. 'हॉट इज हॅपनिंग', किंवा "दिखता है वोह बिकता है" ह्या उक्तीला स्मरून नायिकेने पेहरावाच्या बाबतीत दिपिका पदुकोण शी संपुर्ण स्पर्धा नव्हे तर तिला ऑलमोस्ट मागे टाकले आहे.


अर्थात 'आत्म्या'शी एकरुप न होता 'मेरे डॅड की मारुती' शी समरस होऊन मी २ तासांचा विरंगुळा पदरी पाडून घेतला - सहज जमल्यास पहा आग्रह नाही, पाहिला नाही तरी चालेल (मी देखिल फुकट पासावरच पाहिलाय)!





--

आशुतोष दीक्षित.



Wednesday, March 6, 2013

३ वाजले का?



"मश्कार,
  आदाब, देवीयों और सज्जनों कौन बनेगा करोडपती के इस भाग मे आपका बोहोत बोहोत स्वागत है !" - असे म्हणणारा अमिताभ बच्चन आठवतोय का ? -- आता तुम्ही म्हणाल तो कोणाला आठवणार नाही, पण खरी गंमत अमिताभची नाहिचे, त्याच्या जाहिरातीत नाही का शंभरी गाठलेली कोणीतरी आजी, हॉस्पिटलमधले पेशंट, शाळेतले शिपाई, मंत्री-संत्री, कॉलेजकुमार/कुमारी सगळे एकमेकांना विचारत असतात - ९ बज गये क्या ? !
तसाच, अगदी तसाच प्रश्न सध्या अवतीभवती ऐकायला मिळतोय, फक्त वेळ बदलली आहे- ९ च्या ऐवजी ३ बज गये क्या ? असे झाले आहे. - का ? असे विचारणाऱ्यांना एक Hint देतो - 'पासपोर्ट' ! (हं... आता कसे ओळखलेत, सुज्ञास सांगणे न लागे !)

तर, जेवढ्या आतुरतेने लोक अमिताभच्या कौन बनेगा ची वाट पाहायचे तसेच, किंबहुना एखादा टक्का जास्तच वाट दुपारी ३ ची पाहत असतात. बरोबर ३ वाजता पासपोर्ट सेवा केंद्राची ऑनलाईन खिडकी उघडते, आपापल्या संगणकाचा, लॅपटॉपचा, इंटरनेटचा स्पीड शक्य तेवढा हाय ठेवून लोक धडाधड क्लिक करत सुटतात, पहिल्या ६३० (सुमारे - हा आकडा खरा असेल ह्याची खात्री नाही) लोकांच्या नशिबी अपाँटमेंट ची लॉटरी लागते, बाकीचे आपले बसतात वाऱ्या करत... !
आमच्या मंडळींचा पासपोर्ट काढण्याची सुरुवात अशीच झाल्याने मी ह्या प्रक्रियेचा फार जवळून अनुभव घेतला आहे, अस्मादिकांचा पासपोर्ट हा शिस्तीत काढलेला (म्हणजे लाच न देता असल्याने, एजंटबाजीला आपला विरोध .. अर्थात नको तिथे विरोध नसतो, पण जे काम आपण सहज करू शकतो त्यात फुकट लाल नोटा कशाला घालवायच्या ?) त्यामुळे आम्हीच ती जबाबदारी घेतली होती.

ऑनलाईन फॉर्म भरणे हे खूप सोपे आहे, परंतु अपाँटमेंट मिळवणे हा महत्कष्टाच विषय ! ती वेळ काही मिळता मिळत नाही, लोकं २.४५ पासून लॉगिन करून असतात, आणि मग सुरू होते ती क्षणा क्षणाची प्रतीक्षा.... ०२-५९-५८ आणि क्लिक !

समोर फक्त १ दिवसाचे ७-८ स्लॉट्स दिसतात, त्यावरील एकावर क्षणात क्लिक करावे लागते आणि त्यातही तुमच्या संगणक आणि मायाजालाच्या वेग चांगला नसेल तर तुमच्या नशिबी येते ती म्हणजे एक बोल्ड लाल रंगातली सूचना - "हि अपाँटमेंट कोण्या दुसऱ्याने बुक करून घेतली आहे, कृपया दुसरी वेळ घ्यावी" ! - इंटरनेट ला शिव्या हासडत तुम्ही पुन्हा लॉगिन करता, आणि बुक अपाँटमेंट वर क्लिक केल्यावर तुमच्या तळपायाची आग मस्तकात जाते, कारण तोपर्यंत घड्याळात ०३-०२-०१ देखील झालेले असतात, आणि आपल्यासमोर येते ती म्हणजे अत्यंत नम्र पाटी -> "आजच्या दिवसाच्या वेळा संपल्या आहेत, कृपया उद्या दुपारी ३ नंतर प्रयत्न करा" !

अशावेळी पाट्यांचे शहर ह्या बिरुदाचा अत्यंत राग येतो परंतु जागीच चरफडत बसणे आणि वाचकांच्या पत्रव्यवहारात त्रागा करून घेणे ह्याव्यतिरिक्त आपण काही करूही शकत नाही ! समदु:खी माणसे जमवून निषेध वगैरे नोंदवणे जरा अवघड मामला आहे, त्यातही समजा सगळे लोक एकत्र येऊन सुवर्णमध्याच्या तोडग्यादाखल एखादे चर्चासत्र घ्यायचे झाले तर नेमके "ते" अधिकारी अनुपस्थित राहतात !

बरं ही अपाँटमेंट घेतलेली असली आणि एखादे डॉक्युमेंट नसेल/हजर नसाल तर ती रद्द होते, आणि पुन्हा पहिले पाढे पंचावन्न - अर्थातच पहिल्यापासून फॉर्म भरून त्याच तिकिटावर तोच खेळ !!
अनेकदा तर तुम्ही एका संगणकावरून वेळ घेताना "कॉमन IP ADDRESS" अशी ERROR येते, त्यामुळे काही नेट-कॅफे वाल्यांनी आपल्या संगणकाचा IP बदलत ठेवण्याची करामत करतानाही मी पाहिले आहे. ( केवळ माहीत असावे म्हणून -> एजंट लोक किमान १००० रुपये घेतात फक्त अपाँटमेंट मिळवण्याचे बाकीचे उद्योग तुमचे तुम्हीच करायचे)
२ महिन्यांच्या प्रदीर्घ कालखंडानंतर आम्ही पुन्हा एकदा रात्रपाळीवर रुजू झालो आणि त्यामुळे आम्हाला दुपारी २.५८ ला संगणकासमोर बूड टेकून बसायची संधी मिळाली, पहिली अपाँटमेंट मंडळींचा रहिवासी पुरावा ( गवर्नमेंट गॅझेट, तुमच्या आजी आजोबांचे वीजबील, तुमचा पासपोर्ट (मंडळींचा उल्लेख नसलेला) चालत नाही ! ) नव्हता त्यामुळे ती रद्द झाली होती. आणि आज अनेक दिवसांनी पुन्हा तो सुवर्णक्षण आला... !
अगदी वेळेत क्लिक केले आणि एका नाही तर २ दिवसांचे स्लॉट दिसू लागले, माणूस अनुभवातून शहाणा होतो असे म्हणतात - त्यामुळे मी सर्वात शेवटचा स्लॉट वर क्लिक करून चित्रविचित्र आकडे/अक्षरांचे व्हेरिफिकेशन करून एंटर केले !



आमच्या मंडळींना अपाँटमेंट मिळाली आता परवा आम्ही अर्ज भरून पुढील ट्रीप च्या विचारांत मग्न होऊन जाऊ, अर्थात - "एकमेकां साहाय्यं करू... अवघे धरू सुपंथ.." ह्या न्यायाने मी लागलीच माझे फेसबुक स्टेटस अपडेट केले !

"पासपोर्ट अपाँटमेंट मिळत नसल्यास sharp २.५५ ला लॉगिन करून प्रयत्न करावा, एकदा न झाल्यास थकून न जाता IP चेंज करून पाहावा किंवा एखाद्या कॅफे मधल्या दुसऱ्या संगणकावर प्रयत्न करावा...अपाँटमेंट नक्कीच मिळेल, आणि आपल्या कष्टातून एजंटचे पैसे वाचवल्याचे समाधान देखील, अगदीच नाही जमले तर मला सांगा - मी आता एक्स्पर्ट झालो आहे ह्या कामात. रात्रपाळी असेपर्यंत मी दुपारी लॉगिन करून वेळ मिळवून देऊ शकतो" (अर्थात ही सूचना जनहित में जारी, म्हणजेच पुणेरी मराठीत - फुकटात !)"


--


आशुतोष दीक्षित



थोडीशी आणखी मदत,

१) पासपोर्ट प्रक्रिया सोपी आहे, एजंटबाजी शक्यतो टाळावी (ज्यांना सहज जमेल त्यांनी तरी) - वेबसाइटवर , फॉर्म भरणे, डॉक्युमेंटस ऍड्व्हायसरी म्हणजेच कोणती कागदपत्रे लागतात त्याविषयीची सविस्तर आणि निटनेटकी माहीती दिलेली आहे.

2) पासपोर्ट सेवा केंद्रात अपाँटमेंटच्या केवळ १५-२० मिनिटे आधी जावे, लवकर जाऊन फायदा होत नाही !

३) आत गेल्यावर ४ काउंटर्स वर डॉक्युमेंट वेरिफिकेशन होते, मग तुम्हाला एक फाइल दिली जाते (Online फॉर्म भरल्याचा हा फायदा, तिथे सिस्टिम मध्ये सगळी माहीती अगोदरच आलेली असते)

४) ती फाइल घेऊन पुन्हा A B C काउंटर्स वर जायचे, तिथे फोटो काढतात, हाताचे ठसे घेतात, ओरिजनल डॉक्युमेंट सेट चेकिंग होते, तोंडी व्हेरिफिकेशन होते, ( C काउंटर सकाळी १० शिवाय उघडत नाही बरं का, तिथे फाइल पुन्हा जमा करून घेतात) आणि मग तुम्हाला पैसे भरल्याची पावती मिळते. ती घेऊन घरी जाणे आणि पोलिस व्हेरीफिकेशन ची वाट पाहणे

:-)    :-)   :-)










Friday, March 1, 2013

"ए छोटू, अजून एक कटिंग.........."

"ए छोटू, अजून एक कटिंग.........."



"एक दिन दुनिया बदल कर... रास्ते पर आयेगी.. आज ठुकराती है हमको....कल...." असे अर्धवट गुणगुणत एक १७-१८ वयाचा मुलगा माझ्या टेबल शेजारून फडके फिरवत गेला...

मी मागे वळून पाहिले, अर्धवट शर्ट इन केलेला, फुल जीन्स ची कापून हाफ केलेली पँट घालून मागच्या खिशांत टिशू पेपर चे बंडल आणि कमरेला २ फडकी लटकवत तो सगळ्या हॉटेलवजा टपरीत फिरत होता....  तो माझ्या जवळून गेला आणि नकळत मी ते उरलेले गाणे पूर्ण केले..

". आज ठुकराती है हमको....कल...... मगर शरमायेगी... हाल ए दिलं हमारा... जाने ना बेवफा ये जमाना...!"

मी हात वर करून हाक मारली "दोस्ता, जरा एक मिनिट... " !
गाणे म्हणत जाणारा तो पोरगा लगेच पुढे हजर झाला..."बोला साहेब".

"ऑर्डर द्यायचीये ती घे पण तुझे नाव काय आहे बाबा... " मी मोबाईल वर SMS टाईप करता करता विचारले...माझ्या शेजारी FB वर पडीक विशालच्या आयपॅड मध्ये हळूच डोकावत तो म्हणाला... "सब छोटू बुलाते, तुम्ही पन छोटूच बोलवा... "
तेवढ्यात सँडी बाइकवरून उतरून टेबल जवळ आला... ३ हाफ फ्राय, १ गोल्डफ़्लेक -- जल्दी ला... ! - सँडीने ऑर्डर सोडली, म्हणाला "स्टेटस कॉल" कॅन्सल झाला रे... बसा निवांत आता... ! ठीकं म्हणत तो मुलगा पुढे गेला, आणि आमच्या गप्पा चालू झाल्या,

- च्यायला, ह्यांना कंटाळा आला की कॉल कॅन्सल, आमची गोची फुकट, चांगला ६-७ ला घरी जाणार होतो, पण ह्या कॉल साठी तासभर थांबलो तर कॉल कॅन्सल... वैताग नुसता, विशाल ने एक उसासा टाकत त्याचे वाक्य पूर्ण केले ,"सोड रे... एक तास लवकर जाऊन करणार काय ? पाऊस पडतोय -गप्प नाश्ता कर, मग जा निवांत आणि आता आधी बडबड बंद कर" !!

हो तुम्ही काय लेकांनो.. सेटल झाला आहात घरी बायको आहे, गेल्या गेल्या गिळायला मिळेल - आम्हाला आधी रूम मध्ये पाय टाकायला जागा करावी लागते, मग बाकी सस्गळं....! -

मी सटकलोच, अरे तू कर लग्न मग, आणि बायका म्हणजे स्वयंपाकी नाहीत,त्या सुद्धा काम करून घरी येतात, आम्ही त्यांना स्वयंपाकघरात मदत करतो आणि एकत्र जेवायला बसतो,
उगीच बकवास नको करूस...जुना काळ संपला आता, If both needs to work... Both needs to Cook&Clean as well.... !!


माझ्या ह्या चोख उत्तरावर त्याने फक्त एक मोठ्ठे धुराचे रिंगण सोडले आणि विषय थांबवल्याची घोषणा केली !!


बिल देताना काउंटरवरच्या अशोकरावांना म्हणालो, रावसाहेब - हा नवीन पोरगा कोण ? भारी बिलंदर दिसतोय ....

अशोकराव म्हणाले, माझाच २ नंबरचा पोरगा आहे, अभ्यासात रस नाही त्याला त्यामुळे म्हणालोय की फक्त ग्रॅज्युएट हो, नोकरी नको तर धंदा सांभाळ पण डिग्री पाहिजे... आम्ही ४थी शिकून एवढे उभारले, तेव्हाच जास्त शिकता आले असते तर आज ४ हॉटेल काढली असती, पोरगा हुशार आहे, पण गल्ल्यावर बसण्याआधी फडक्याची सवय असेल तरच डोक्यात हवा न जाता नीट धंदा सांभाळू शकेल, मी म्हणालो मी सांगेन तसे वागावे लागेल - तर म्हणाला चालेल तुम्ही शिकवाल ते करतो पण अभ्यास नको ! म्हटलं हॉटेल चे ट्रेनिंग सुद्धा सुरू केलं पण ग्रॅज्युएट व्हायचंच...
मी म्हटलं - उत्तम ! ऑल द बेस्ट रावसाहेब, आवडलं आपल्याला तुमचं धोरणं, लगे रहो !
घरी येता येता मनात अनेक विचार घोळत होते, अशिक्षित अज्ञानी लोक म्हणवणारे बौद्धिक दृष्या असा विचार देखिल करू शकतात ? आणि तो छोटू ? एवढ्या तन्मयतेने काम करत होता, सगळी टपरी सांभाळत होता, आणि थोड्या दिवसांतच तो त्याच हॉटेलच्या गल्ल्यावर बसलेला असेल. थोडक्यात काय परफॉर्मन्स बेस्ड प्रमोशनच म्हणायचे की !

आपल्या सगळ्यांमध्ये हा असा एक छोटू लपलेला असतो, नवीन काहीही शिकायचे असेल की तो छोटू आपसूक जागा होतो.. अर्थातच, ते नवीन शिक्षण आवडत असलेला छोटू फडके घेऊन कामाला लागतो आणि काम आवडत नसणारा छोटू फक्त अभ्यास नको, अभ्यास नको असे म्हणत बसतो !

शाळेत असताना घरचा अभ्यास घरी न करता शाळेतच मित्राच्या वहीतून पाहून आपला नंबर येण्याआधी पूर्ण करणारा छोटू, कॉलेजच्या सबमिशन्स मध्ये हमखास GT किंवा COPYCODE मुळे फाइल भिरकावली गेलेला छोटू, पहिल्या वहिल्या नोकरीत मिळालेला पगार अत्यंत काळजीपूर्वक घरी नेणारा छोटू (आता सगळे अकाउंट ट्रान्स्फरच असते), घरात लाख भांडणे झाली तरी शेजारी/बाहेरची माणसे भांडायला आल्यावर अंतर्गत बाबी विसरून एकदम "मोठू" होणारा छोटू, मित्रांसोबत पार्टी करूनही घरी समजले तर प्रॉब्लेम होईल ह्या भीतीने कायम 'लिमिटेड' राहणारा छोटू, घरातील भाजी/दळण/बिल भरणा इ. कामे बिनबोभाट पार पाडणारा छोटू, भावा/बहिणींच्या लग्नात 'नारायण' काय करेल, असे 'हाती घेऊ ते तडीस नेऊ' म्हणत धावपळ करणारा छोटू, आप्तेष्टांच्या आजारपणात काय बोलायचे ते न कळल्याने फक्त पायाशी बसून राहिलेला छोटू,


 
असे कितीतरी रोल पार पाडणाऱ्या आपल्या सगळ्यांमध्ये दडलेल्या ह्या छोटूला माझा मनापासून सलाम.

एक पटले की, छोटू हे केवळ नाव नाही....तर वृत्ती आहे, आनंदी वृत्ती  ! :)




--
आशुतोष दीक्षित.
९८२३३५४४७८